रणरणत्या उन्हात,
ठेचकाळत, रक्ताळत,
दगड-धोंड्यांतून वाट काढत
( ती पुढे अन मी मागे )
थकून जरा थांबतो क्षणभर,
तीही थांबते
तिच्या माझ्यातील अंतर मात्र,
क्षणाक्षणाला लांबते
मी जीव तोडून पुन्हा,
तसाच पळत राहतो ... जास्त वेगात..
वाटेत येणार सारं
धुळीत उडवून लावत
ती खरी की मी खरा?
का हा सारा भास मात्र?
तिचे पाय जमिनीवर तसेच घट्ट,
आणि माझा तरीही तिला पकडण्याचा हट्ट!
कलणार्या दिवसाचं बोट धरून
तीच मला सोडून जाते
उरतो फक्त..
आत मुरत जाणारा,
थंडगार एकांत!
विरत जाणार्या माझ्या अस्तित्वाला
वाकुल्या दाखवत..
ती खुशाल विरघळून जाते..
खोल खोल अंधारात,
अन चुकचुकणारे रातकिडे
मला पोखरत जातात...
- pama