वेडांत मराठे वीर दौडले सात

वेडांत मराठे वीर दौडले सात ॥ ध्रु ॥

"श्रुति धन्य जाहल्या, श्रवुनी अपुली वार्ता
रण सोडुनि सेनासागर अमुचे पळता
अबलाही घरोघर खर्‍या लाजतिल आता
भर दिवसा आम्हा दिसू लागली रात " ॥ १ ॥

ते कठोर अक्षर एक एक त्यातील
जाळीत चालले कणखर ताठर दील
"माघारी वळणे नाही मराठी शील
विसरला महाशय काय लाविता जात " ॥ २ ॥

वर भिवई चढली दात दाबती ओठ
छातीवर तुटली पटबंधाची गाठ
डोळ्यात उठे काहूर ओलवे काठ
म्यानातुनि उसळे तलवारीची पात ॥ ३ ॥

"जरी काल दाविली प्रभु गनिमांना पाठ
जरी काल विसरलो जरा मराठी जात
हा असा धावतो आज अरीशिबिरात
तव मानकरी हा घेउनि शीर करांत " ॥ ४ ॥

ते फिरता बाजुस डोळे किंचित ओले
सरदार सहा सरसावुनि उठले शेले
रिकिबीत टाकले पाय, झेलले भाले
ढग जात धुळीचे दूर क्षणी क्षितिजांत ॥ ५ ॥

आश्चर्यमुग्ध टाकून मागुति सेना
अपमान बुजविण्या सात अर्पुनी माना
छावणीत शिरले थेट भेट गनिमाना
कोसळल्या उल्का जळत सात दर्यात ॥ ६ ॥

खालून आग, वर आग, आग बाजूंनी
समशेर उसळली सहस्त्र क्रूर इमानी
गर्दीत लोपले सात जीव हे मानी
खग सात जळाले अभिमानी, वणव्यात ॥ ७ ॥

दगडांवर दिसतील अजुनि तेथल्या टांचा
ओढ्यात तरंगे अजुनि रंग रक्ताचा
क्षितिजावर दिसतो अजुनि मेघ मातीचा
अद्याप विराणी कुणी वायावर गातं ॥ ८ ॥