भोगले जे दु:ख त्याला

भोगले जे दु:ख त्याला सुख म्हणावे लागले
एवढे मी भोगिले की मज हसावे लागले ||धृ||

ठेविले आजन्म डोळे आपुले मी कोरडे
पण दुजांच्या आसवांनी मज भिजावे लागले ||१||

लोक भेटायास आले काढत्या पायासवे
अन् अखेरी कुशल माझे मज पुसावे लागले ||२||

गवसला नाहीच मजला चेहरा माझा कधी
मी कशी होते मलाही आठवावे लागले ||३||

एकदा केव्हातरी मी वचन कवितेला दिले
राखरांगोळीस माझ्या गुणगुणावे लागले ||४||