मी माझ्या मातृभूमीतून आणून टाकतो
खूप सारी माती
या परक्या मुलखातल्या परसदारी..
पाऊस पडला की
श्वासात आवर्जून भरून घेतो
दूरवर पसरू पाहणारे गंध माझ्या मातीचे...
कधी खूप एकटं एकटं वाटलं की
चालून घेतो अनवाणी पायांनी
माझ्याच मातीत...
मातीशी अजूनही नाळ तुटली नाही
एवढंच समाधान मनाला...
उद्या माझ्याच मातीने मला विचारू नये,
'तुझे नि माझे नाते काय?'
आणि 'पुसू' नये ओळख
आमच्या संबंधाची..
दरवेळी मातृभूमीतून येताना
मी आणत असतो
माझी माती
माझ्यासाठी...
प्रतिसाद
खारुताई, मस्त लिहिली आहेस.
खारुताई, मस्त लिहिली आहेस. मुळं ह्यात मातीत रुजली आहेत आणि झाड तिकडे डवरलं तरी पारंब्या पुन्हा त्याच मातीत जातात :-)
छान कविता.. आवडली..
छान कविता.. आवडली..
सुंदर!
सुंदर!
छान लिहिले आहेस खारुताई
छान लिहिले आहेस खारुताई
छान :)
छान :)
छान आशय.
छान आशय.
परदेशात वास्तव्य असले तरी आपल्या देशाच्या मातीशी नाळ न तोडणं
ही भावना चांगली मांडलेय.
छान आशय
छान आशय
सुरेख
सुरेख
हम्म्म्म्म्म
हम्म्म्म्म्म