कथा

त्यानं एक नजर समोरच्या प्रत्येकावर फिरवली. एखादा क्षण तो जैनांना नजर मिळवून थांबला. मग ग्लासमधून पाण्याचा एक घोट घेऊन बोलू लागला, "मिटिगेशन! कशाचं? आपण इथं अशा विशिष्ट प्रदेशाचा विचार करतोय की जिथली पायाभूत नैसर्गिक रचनाच सुरू होते ती एरवी फुटकळ वाटणार्‍या कारवीपासून. अर्थातच, प्रत्येक परिसंस्थेची पायाभूत रचना अशीच असते. तिच्या र्‍हासाची भरपाई कशी करणार? वुई वुईल बिकम अनदर "नेचर", इफ वी कुड डू धिस...", नेचर शब्दावर भर देत तो म्हणाला.

अजय दगडाच्या आडोशाने झोपला होता. हे शरीर नवीन होते. प्रत्येक स्पर्श, प्रत्येक श्वास वेगळा होता; मोकळा होता. स्नेहा गेली हे आयुष्याला पडलेले भगदाड कसे बुजवावे हे समजत नव्हते. प्रत्येक पानाचे, प्रत्येक पक्ष्याचे बारकाईने निरीक्षण करण्याचा चाळा लागला होता. नकळत त्याचे कान बारीक आवाज टिपत होते. रात्रीच्या काळोखात सजीव, निर्जीव या सगळ्यांमध्येच काहीकाही बदलत जाते आणि दुसर्‍या दिवशी उजाडलेल्या प्रकाशात लखलखणारे जग सर्वस्वी नवे, निराळे असते.

'जन्माचे साध्य वगैरे काहीही बोलू नकोस. असलं काहीही नसतं. आपण चालत राहायचं. डौलाने, ऐटीत. फॅशन शोमध्ये चालल्यागत. आकांतांचे आणि आवेगांचेही थांबे असतात. ते मांजराच्या पावलाने येतात. पण प्रचंड होऊन येतात. त्यांचाही स्वतःचा एक डौल, ऐट, रुबाब आणि वेग असतोच. आपणही तितक्याच ऐटीत त्यांना झेलायचे, पार पाडायचे. ते करताना स्वतःला निरखत राहायचं. वन्स-इन-अ-लाईफ असा तो अनुभव असतो. तो भोगायचा-जगायचा..!!'

२२ जुलै

हो

गाडी बाहेर काढायला त्याला किमान अर्धं मिनिट तरी लागणार होतं.
तेवढ्या वेळातच तीनही इमारतींचा डोलारा जमीनदोस्त झाला तर... ज्याच्या भीतीपोटी गेले दोन तास आपण इथे असे उभ्याउभ्या घालवले? त्या पंचवीस-तीस सेकंदांच्या अवधीतच धरणीमातेला तिच्या पोटातली खदखद असह्य झाली तर..........?
दोन तासांपूर्वीच्या त्या घबराटीनं पुन्हा एकदा सारिकाचा ताबा घेतला...

स

......वडलांच्या अंगणातले नीलगिरीचे अजस्र झाड आणि असंख्य चांदराती. झाड चंद्रप्रकाशात किंचित भेसूर दिसायचं, सोसाट्याच्या वार्‍यात अक्षरशः चवर्‍या ढाळल्यासारखे वाकून, लवून जायचं. चंद्र मुजोर. चंद्रप्रकाश इतका की, चेहरे वाचता यावेत. रात्रीच्या उष्ण वार्‍याच्या झोतांचा जोर इतका की, महाकाय नीलगिरीच काय चंद्रालाही फराट्याने उडवून लावेल. अशा रात्री कल्लोळ घेऊनच यायच्या. डोक्याचा भुगा! चंद्रप्रकाशाने एखाद्याला वेड लागावं आणि नीलगिरीनं वाकून खिजवावं. पानांची सळसळ मांत्रिकाच्या हातातल्या झाडूसारखी सपासप. कधी चंद्रप्रकाशानं तलखी होणं ऐकलंय? पण व्हायची. अंगाची काहिली, डोक्याचीही.

असेच आत जात राहिलो तर दूर कुठेतरी पोचू ह्या विश्वासावर तो एकामागोमाग एक दारं उघडत आत जात राहिला. आत जात जात कुठेतरी खोल - अंधार्‍या - प्रचंड सन्नाटा भरलेल्या काळ्या थंड दगडी भिंतींच्या गुहेत तो जाऊन पोचला आणि तिथेच पाय मोकळे सोडून, थंडगार भिंतीला पाठ टेकवून शांतपणे बसला. थोडावेळ त्याला बाहेरच्या त्याची आठवण आली पण त्याच्यापासून सर्वांत दूर इथेच वाटत होतं. आता इथून उठायला नको. कायमचे इथेच बसू. बाहेरची हवा नको, आवाज नको, वास नको, प्रकाश नको, लोकं नकोत. हीच अवस्था अनादी-अनंत राहो. सुन्न.. थंड.. अंधारी पोकळी!

मायबोलीच्या हितगुज दिवाळी अंक २००९बद्दलच्या आपल्या अभिप्रायांचे नुसते स्वागतच नव्हे, तर ते वाचण्याची आम्हांला उत्सुकताही आहे. तेव्हा अंकाबद्दलचे आपले अभिप्राय आम्हांला इथे जरूर कळवा.
-संपादक मंडळ

12:40 AM

स्टुडिओतला लाईट बंद झाला. काचेपलीकडच्या एडिटिंग टेबलवर झुकलेली त्याची आकृती दिसेनाशी झाली. उघडलेल्या दरवाजातून 'आय थिंक आय ड्रीम्ड यू इन्टू लाइफ..' चे स्वर तिच्यापर्यंत आले आणि अजूनही सुरूच असलेल्या मागच्या अखंड पावसाच्या दाट आवाजात मिसळून जात अस्पष्ट झाले.
"अजून तू जागी? काय लिहिलंस?"
चार्ज संपत आलेल्या आपल्या मांडीवरच्या लॅपटॉपकडे तिने हताशपणे पाहिले. रिकामा चौकोन. याचे अठरा हजार शॉट्स एडिट होऊन संपतात आणि मला एक शब्दही उमटवणं जमेना!
"काय लिहिणार होतीस?"
".."

"तू लव्हस्टोरी का लिहीत नाहीस?"
"काय?"

'अरे, सुमाची गाडी कशी काय घरी? लवकर आली की काय?' असा विचार करतच मी गाडी पार्क केली अन् गराज बंद केलं. ती ऑफिसातून यायच्या आत घरी पोचून तिला सरप्राईझ द्यायचं, या विचाराने मी नेहमीपेक्षा आधीची फ्लाईट घेऊन घरी आलो होतो.
'श्या! आता त्या सरप्राईझची मजाच गेली. तिने सांगितलं का नाही, लवकर घरी येणार होती तर?'
पुटपुटतच घराचं दार उघडून आत आलो, सवयीप्रमाणे सिक्युरिटी अलार्म डिसेबल केला.