कविता

शब्दात भावनांना, बांधायचे कशाला
जे उमजले मनांना, बोलायचे कशाला

झाली फुले कळ्यांची, हे सांगतो सुगंध
बोलावल्याविनाही येतोच की मिलिंद
शब्दाविनाच सार्‍या फुलतात पुष्पमाला
शब्दात भावनांना, बांधायचे कशाला

शब्दाविनाच येथे, गातात गोड पक्षी
खुलवी नभास साऱ्या रेखीव मेघनक्षी
हर्षात गात वारा वाहे सुखावलेला
शब्दात भावनांना, बांधायचे कशाला

शब्दाविनाच सारी किमया मनी घडावी
शब्दाविना मनेही अपसूक ती जुळावी
जुळतात सूर तेव्हा बोलायचे कशाला
शब्दात भावनांना, बांधायचे कशाला

पारिजात तू दरवळणारा
अंगणात अव्यक्तपणे
निरलस हसरा सडा सांडशी
रोज किती आश्वस्तपणे
जितके तू उधळून दिले ते
मला न वेचाया जमले
तरुण व्यथांच्या करुण फुलांना
मी माझ्या नयनी टिपले

रोम रोम फुलतो, बागडतो,
तुझा स्पर्श मज आठवतो
रसरशीत नवतारुण्याचा
बहर मनाला धुंदवतो
अवचित चाहुल तुझी जाणवे
आतुरता दाटे नयनी
हव्याहव्याश्या बेचैनीची
चंचल मी व्याकुळ हरिणी

झुळझुळणाऱ्या वाऱ्यामधुनी
जाणवतो रे श्वास तुझा
उधाणलेल्या देहवसंती
मिरवत मी मधुमास तुझा

दिलासा

तुझ्यापासून... तुझ्यापर्यंतचा
माझा प्रवास
मला घेऊन येतो
माझ्यापासून... माझ्यापर्यंत.

शक्यतांच्या अनेक किनार्‍यांना
नुसताच स्पर्श करून
परत येताना जाणवतं,
भिजलेलं असतं मन,
भिजलेला असतो देह
आणि अवघा जन्मच...

अकार, मकारापासून
निर्विकारापर्यंत जाताना
तू आहेस ... असतोस
माझ्यासाठी ... माझा ...
हा दिलासा व्यापून उरतो
अवघ्या असण्याला

आणि नसण्यालाही ...

-बयो