भावगीत

राहिले ओठातल्या ओठांत वेडे शब्द माझे
भेट होती आपुली का ती खरी, की स्वप्न माझे?

कापरे ते हात हाती बावरे डोळ्यांत आसू
आग पाण्यातून पेटे जाळणारे गोड हासू
दोन थेंबांच्या क्षणांचे प्रीतिचे तकदीर माझे

गर्द हिरवे पाचपाणी रक्तकमळे कुंकुमाची
खेळताना बिंबलेली शुभ्र जोडी सारसांची
आठवे? म्हटलेस ना तू? हे हवेसे विश्व माझे

मी म्हणू कैसे फुला रे, आज तू आहीस येथे
वेल दारी सायलीची रोज अजुनी बार देते
लाख पुष्पे तोडिल्याविण ये भरोनी पात्र माझे

या जन्मावर या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे

चंचल वारा या जलधारा भिजली काळी माती
हिरवे हिरवे पान तशी ही भिजून आली पाती
फुले लाजरी बघून कुणाचे हळवे ओठ स्मरावे ||

रंगांचा उघडुनिया पंखा सांज कुणी ही केली
काळोखाच्या दारावरती नक्षत्रांच्या वेली
सहा ऋतुंचे सहा सोहळे येथे भान हरावे ||

बाळाच्या चिमण्या ओठातून हाक बोबडी येते
वेलींवरती प्रेमप्रियेचे जन्म फुलांनी घेते
प्रभुच्या पाशी सजणासाठी गाणे गात झुरावे ||

या ओठांनी चुंबून घेईन हजारदा ही माती
अनंत मरणे झेलून घ्यावी इथल्या जगण्यासाठी
इथल्या पिंपळपानावरती अवघे विश्व तरावे ||

पाखरा गीत नको गाऊ
कातरवेळी आतूर जीवा वेध नको लावू...

शब्दाहून तव सूर बोलके
कानी येता काळीज चरके
विहराचे हे मुके हुंदके
सांग कशी साहू, गीत नको गाऊ...

रात्रंदिन जो जवळ असावा
आज कुठे तो प्राण विसावा
त्या प्रीतिच्या फसव्या गावा
नको पुन्हा नेऊ, गीत नको गाऊ...

हे श्रीरामा, हे श्रीरामा
एक आस मज एक विसावा
एकवार तरी राम दिसावा, राम दिसावा

मनात सलते जुनी आठवण
दिसतो नयना मरता श्रावण
पिता तयाचा दुबळा ब्राम्हण
शाप तयाचा पाश होऊनी, आवळीतो जिवा

पुत्रसौख्य या नाही भाळी
परि शेवटच्या अवघड वेळी
राममूर्ति मज दिसो सावळी
पुत्र नव्हे तो अंश विष्णूचा, वरदाता व्हावा

मुकुट शिरावर कटी पीतांबर
वीरवेष तो श्याम मनोहर
सवे जानकी सेवातत्पर
मेघःश्यामा, हे श्रीरामा, रूप मला दावा

(यातल्या बालकलाकराचा अभिनयही आशाच्या थेट भिडणार्‍या स्वराच्याच तोडीचा!)

अखेरचे येतिल माझ्या हेच शब्द ओठी
लाख चुका असतिल केल्या, केली पण प्रीती

इथे सुरु होण्याआधी संपते कहाणी
साक्षीला केवळ उरते डोळ्यांतिल पाणी
जखम उरी होते ज्यांच्या तेच गीत गाती

सर्व बंध तोडुनि जेव्हा नदी धुंद धावे
मीलन वा मरण पुढे हे तिला नसे ठावे
एकदाच आभाळाला अशी भिडे माती

गंध दूर ज्याचा आणिक जवळ मात्र काटे
असे फूल प्रीती म्हणजे कधी हाय वाटे
तरी गंध धुंडित धावे जीव तुझ्यासाठी

आर्त गीत आले जर हे कधी तुझ्या कानी
गूज अंतरीचे कथिले तुला या स्वरांनी
डोळ्यांतुन माझ्यासाठी लाव दोन ज्योती

अजुन नाही जागी राधा
अजुन नाही जागे गोकुळ
अशा अवेळी पैलतिरावर
आज घुमे का पावा मंजुळ ॥ १ ॥

मावळतीवर चंद्र केशरी,
पहाटवारा भवती भणभण
अर्ध्या पाण्यामधे उभी ती
तिथेच टाकून आपुले तनमन ॥ २ ॥

विश्वच अवघे ओठा लावुन
कुब्जा प्याली तो मुरलीरव
डॊळ्यामधले थेंब सुखाचे
हे माझ्यास्तव, हे माझ्यास्तव ॥ ३ ॥

जगी ज्यास कोणी नाही त्यास देव आहे
निराधार आभाळाचा तोच भार साहे ||

बाळ सोडुनी ते दिधले कुंतीने जळात
घरी राधिकेच्या परि ते वाढले सुखात
कर्णराज म्हणूनी त्याचे नाव अमर आहे ||

भक्त बाळ प्रल्हादाला छळिले पित्याने
नारसिंहे रुपे त्याले रक्षिले प्रभुने
अलौकिक त्याची मुर्ती अजून विश्व पाहे ||

साधुसंत कबीराला त्या छळिती लोक सारे
पांडुरंग रक्षी त्याला प्राशुनी निखारे
आसवेच त्यांची झाली दुग्ध रूप दोहे ||