गर्दीत आसवांना मज ढाळाता न आले
आक्रोश हुंदक्याचे मज टाळता न आले
वर्षाव अमृताचा केलास येऊनी तू
झोळीत जीर्ण माझ्या सांभाळता न आले
अपराध घोर माझे पोटा घातले तू
तरीही तुझ्याच संगे मज चालाता न आले
समजून घेतले ना तुजला कधी कोठे
डोळ्यातले इशारे मज पाळता न आले
गेली जरी निघोनी उल्के परी अता तू
ओल्या तुझ्या स्मृतीना मज जाळता न आले
मनातल्या त्या भावकळीची आज उमलली दले
क्षणांची अवचित झाली फुले॥धृ॥
एक पाखरू स्वप्नामधले
शीळ खुणेची घेऊनी आले
स्पर्श बावरी ओळख पटता लाज गुलाबी खुले॥१॥
जुळता डोळे मौन बोलले
अधरावरती शब्द बुडाले
ओठ मिठीचे दान बिलोरी कुणी कुणाला दिले॥२॥
कोष लोपला मिटले अंतर
झाले त्याची आता निरंतर
मीलन वेड्या दोन मनाचे अभंग नाते जुळे ॥३॥
आली दिवाळी आली सांगे फुलास वारा
येती अधीर ओठी आनंद गीत धारा ॥धृ॥
आले चराचराला नवरुप यौवनाचे
बरसे धरेवरी हे बघ चांदणे सुखाचे
उजळोनी दीप टाकी हा आसमंत सारा ॥१॥
झाडे भुईनळ्याची येथे फुलून आली
नक्षत्र चांदण्याची पुष्पे तयास आली
आनंद आसमंती दु:खास नाही थारा ॥२॥
दाही दिशास आता सज्ञान दीप लावा
समतानी बंधूभावा येथे मिलाप व्हावा
दीपावलीस मग तो येईल रंग न्यारा ॥३॥
निजल्या तान्ह्यावरी,
माउली दॄष्टि सारखी धरी ॥ ध्रु ॥
तिचा कलेजा पदरी निजला
जिवापलिकडे जपे त्याजला
कुरवाळुनि चिमण्या राजाला
चुंबी वरचेवरी ॥ १ ॥
सटवाई जोखाइ हसविती
खळी गोड गालावरि पडती
त्याची स्वप्ने बघुनि मधुर ती
कौतुकते अंतरी ॥ २ ॥
अशीच असशी त्रिभुवनजननी
बघत झोपल्या मज का वरुनी
सुखदु:खाची स्वप्ने बघुनी
कौतुकशी का खरी ॥ ३ ॥
जाईन विचारित रानफुला,
भेटेल तिथे गं सजण मला ॥ ध्रु ॥
भग्न शिवालय परिसर निर्जन
पळसतरूंचे दाट पुढे बन
तरूवेली करतिल गर्द झुला ॥ १ ॥
उंच पुकारिल मोर काननी
निळ्या ढगातुन भरेल पाणी
लहरेल विजेची सोनसळा ॥ २ ॥
वाहत येइल पूर अनावर
बुडतिल वाटा आणि जुने घर
जाइल बुडुन हा प्राण खुळा ॥ ३ ॥
रात्र आहे पोर्णिमेची, तू जरा येऊन जा
जाणिवा थकल्या जिवांच्या, एकदा ऐकून जा ॥ धॄ ॥
निथळला तो भाव सारा वितळल्या चंद्रातुनी
मिसळल्या मॄदु भावनाही झोपल्या पानांतुनी
जागती नेत्रातली ही पाखरे पाहून जा ॥ १ ॥
पांखरे पाहून जा, जी वाढली पंखाविना
सूर कंठातील त्यांच्या जाहला आता जुना
त्या पुराण्या गीतिकेचा अर्थ तू ऐकून जा ॥ २ ॥
अर्थ तू ऐकून जा, फुलवील जो वैराणही
रंग तो पाहून जा, तो तोषवी अंधासही
ओंजळीच्या पाकळ्यांचा स्पर्श तू घेऊन जा ॥ ३ ॥
कसें, कसें, हासायाचे, आहे मला
हांसतच वेड्या जिवा, थोपटीत थोपटीत
फुंकायाचा आहे दिवा ॥ १ ॥
हांसायाचे, कुठे, कुठे आणि केव्हां
कसे आणि कुणापास, इथे भोळ्या कळ्यांनाही
आंसवाचा येतो वास ॥ २ ॥
सखी शेजारिणी, तू हसत रहा
हास्यात पळे गुंफीत रहा ॥ ध्रु ॥
दीर्घ बदामी श्यामल डोळे,
एक सांद्रघनस्वप्न पसरलॆ
धूपछांव मधि यौवन खेळे
तू जीवनस्वप्ने रचित रहा ॥ १ ॥
सहज मधुर तू, हसता वळुनी
स्मितकिरणी धरि क्षितिज तोलुनी
विषाद मनिचा जाय उजळुनी
तू वीज, खिन्न घनि लवत रहा ॥ २ ॥
मूक जिथे स्वरगीत होतसे
हास्य मधुर तव तिथे स्फुरतसे
जीवन नाचत गात येतसे
स्मित चाळ त्यास बांधून पहा ॥ ३ ॥
आज उदास उदास दूर पांगल्या साउल्या
एकांताच्या पारावर हिरमुसल्या डहाळ्या
काही केल्या करमनां, कसा जीवच लागंना
बोलघेवडी साळुंकी, कसा शब्द ही बोलंना
असा रुतला पुढ्यात भाव मुका जीवघेणा
चांदण्याची ही रात, रात जळे सुनी सुनी
निळ्या आसमानी तळ्यांत लाख रूसल्या ग गवळणी
दूर लांबल्या वाटेला रूखी रूखी टेहाळणी
दूर गेले घरधनी बाई, दूर गेले धनी
कंठातच रुतल्या ताना, कुठें ग बाई कान्हा
कुणितरी जा, जा, जा, घेउनि या मोहना ॥ ध्रु ॥
कदंब फांद्यावरी बांधिला, पुष्पपल्लवगंधित झोला
कसा झुलावा परि हा निश्चल, कुंजविहारीविना ॥ १ ॥
थांबे सळसळ जशि वृक्षांची, कुजबुज सरली झणि पक्षांची
ओळखीचे स्वर कानि न येता, थबके ही यमुना ॥ २ ॥
मुरलीधर तो नसतां जवळी, सप्तस्वरांची मैफल कुठली
रासक्रिडेची स्वप्ने विरली, एका कृष्णाविना ॥ ३ ॥